कविता : मान्छे मरुभूमि होइन
-- पारिजात
सास छउञ्जेल आश हुन्छ भन्छ
खुकुरीले बिर्सन्छ अचानुले बिर्सदैन भन्छ
जतिसुकै डढेलो लगाउन्
अँगार भएर भित्र कता कता रन्किरहन्छ भन्छ।
छोप्छन् आलो चिहानलाई
आलो सम्झनालाई
विस्मृतिका झारपातहरूले
भन्छ त्यही विस्मृतिका हाँगा–हाँगामा
फुल्छन् सक्रियताका फूलहरूे
मान्छे मरुभूमि होइन
ए ! मान्छे मरुभूमि होइन
प्रवृत्ति एकाएक र अन्तिमपल्टलाई कहिल्यै मर्दैन
मन त पल्हाउँछ घरीघरी, जाग्छ घरीघरी
मान्छेको मन मरुभूमि होइन।
किन के फरक छ दास युग र अहिले
त्रासदी भोग्नलाई? जिउँदो मान्छे डढेंकै छ
सुकुम्बासीको छाप्रोभित्र।
तर आज त्रासदी दुःख भएर
थुप्र्रै–थुप्रै दुःखी मान्छेहरूका सम्वेदनशील मनहरू
एउटा चाहनामा उनीएर बसेका छन्।
गल्ती गर्यो, जसले दुःखी मान्छेलाई मरुभूमि ठान्यो
गल्ती गर्यो, जसले संगीनमा उनीएको
सुकुम्बासी बाबुको रक्ताम्य लाश हेरेपछि
नाबालक छोराका आँखाहरू ढुंगा हुन्छन् भन्ने ठान्यो
गल्ती गर्यौ, जसले खरानीको डल्ला भएको
छोराको लाश देखेपछि
सुकुम्बासी बाबुको छात्ती बाँझो बगर बन्छ भन्ने ठान्यो।
नाबालक आँखाहरू ढुंगा हुन सक्दैनन्
बूढाको छाती बाँझो बगर हुनसक्दैन
आलो चिहानमाथि फुल्नै परेको छ
सक्रियताका फूलहरू।
मान्छे मरुभूमि होइन
रगत पात्लिंदैन भन्छ
रगत उम्लन थालेपछि पोख्नपर्छ भन्छ
नदी नै हो भान्छेको सहने शक्ति, पचाउन त सबै पचाउँछ
तर यस नदीमा पनि खतरा रेखा हुन्छ भन्छ
बाढ आउनुपर्छ भन्छ, बाढ
रगतको हिसाब किताब त हुन्छ हुन्छ
किनकि मान्छे मरुभूमि होइन।
